İnsanoğlu gökyüzüne bakmağa başladığı andan itibaren gökyüzündeki parlak cisimler dikkatini çekmiştir. İlk zamanlarda insan gökyüzünü sadece çıplak gözle gözlemlemiş ve gökyüzünün enginliği ve güzelliği karşısında hayrete düşmüştür. Daha sonraları insanlar, her şeyin görülebildiği kadar sınırlı olmadığını fark etmişler ve uzaktaki cisimleri gözlemleyebilmek için çeşitli aletler icat etmişlerdir. Teleskopun icat edilmesi ile modern astronomide büyük gelişmeler elde edilmiş ve astronominin bilinmeyen yönleri keşfedilebilmiştir. Fakat doğada örnekleri olmasına rağmen teleskopun keşfi binlerce yıl almıştır. Suyun, dipteki nesneleri olduğu yerden daha yakın göstermesi, insanların mağaralarda yaşadığı dönemlerden beri bilinmektedir. Cam, M.Ö. 3500’lü yıllarda keşfedilmiştir. Kalitesiz ve hassas olmayan mercekler, Girit ve Küçük Asya’da M.Ö. 2000’li yıllarda bulunmuştur. Bu merceklerin cam ısıtılıp ovalleştirilerek yapıldığı bilinmektedir. Eski çağlarda ünlü bilim adamları ve yazarların; kırılma, yansıma ve büyütme ile ilgili birçok eserler yazdığı bilinmektedir. Ancak bilmediğimiz nedenlerden dolayı hiç kimse, 17. yüzyıla kadar bu üçünü (kırılma, yansıma ve büyütme) doğru bir şekilde bir araya getirememiştir. Bunun yerine insanlar, daha değişik aletler kullanarak yıldızları ve gezegenleri izlemeye ve yörüngelerini tayin etmeye çalışmışlardır. 17.yy'da, Galileo' nun teleskopunu gökyüzüne çevirmesi ile yeni bir dönem başlamış ve bu şekilde gökyüzü gözlemciliği teknoloji ile buluşabilmiştir. İlk teleskopun yapımından bu yana yaklaşık 400 yıl geçti ve teknoloji ilerledikçe teleskopların görüş açıları da arttı. Biz sadece görsel bölge olarak adlandırdığımız bölgede görüyoruz ve evrenin çok az bir kısmı bu bölgede ışınım salmaktadır. Elektromanyetik tayfın diğer bölgelerinde salınan ışınımı ölçmek için ise, yine bu bölgelerden gelen ışınıma duyarlı teleskoplar kullanılmaktadır.